E voila! De kogel is door de kerk: de tickets zijn betaald, de deelnamebijdrage is gestort en het eerste "to do" lijstje hangt aan de kast... Het enige wat ik nu nog moet doen, is op de fiets springen op 2 mei....
En ons Belgisch ploegje is ook compleet: Magda Schelfout, Evelyne Dierickx en Ellen Debruyne (en ik natuurlijk). Dankzij de goede zorgen van Kathy, onze coordinator, is alles weer in kannen en kruiken. We zullen, net als vorig jaar, weer een internationaal teampje vormen: drie Canadezen, twee Nederlanders, vier Belgen, en waarschijnlijk nog andere 'left-overs' zoals Duitsland, Australië, ....?
follow the women 2007
een stukje van de muur wordt beschilderd door Detta Regan, de oprichtster van FTW
Het verhaal van de Belgische madammen - anno 2007
Samen met een 300-tal vrouwen uit meer dan 30 landen stappen wij, drie vrouwen uit Gent, op de fiets. Onze ‘Follow the Women’ tocht zal ons van 6 tot 18 april 2007 van Syrië, langs Jordanië en Libanon naar de Westbank in Palestina brengen. Een boodschap van vrede en solidariteit verenigt al deze vrouwen. Ze tonen solidariteit met de Arabische vrouwen die elke dag opnieuw de effecten van terreur en uitsluiting ervaren.
Driehonderd vrouwen, van België tot Zuid-Afrika, van Canada tot Irak en Palestina, zij aan zij. Twee weken zullen zij samen leven, elkaars verhaal delen, elkaars zo verscheiden werelden beter leren begrijpen.
De fiets geeft ons de kans om de landen op onze route op een aparte manier te ontdekken. Eveneens trekt dit ongewone zicht van een fietsende vrouwenkaravaan voor vrede de aandacht van lokale en internationale media.
Dat onze tocht niet meer dan een symbolische vuist is, weten we. Maar we zijn ervan overtuigd dat dit project de nodige aandacht verdient. Als eerste Belgische deelneemsters aan de intussen derde editie van Follow the Women willen wij ons verhaal niet alleen aan familie en vrienden doorgeven, maar ook aan een ruimer publiek.
Vandaar onze oproep aan de media en andere geïnteresseerden: breng dit project mee in de kijker, zodat de solidariteit van al deze vrouwen erkenning krijgt en de situatie in het Midden-Oosten zoveel mogelijk mensen blijft beroeren!
Voor meer info over dit project kan je terecht op de website www.followthewomen.com
een andere leuke blog kan je hier vinden : http://ftwcommunity.blogspot.com/
Waarom doen we dit eigenlijk?
Dat is niet de eerste keer dat we onszelf deze vraag stellen. Verschillende motivaties spelen een rol, maar zijn voor iedereen min of meer gelijk. Een eerste reden is onder andere dat we er ons wel degelijk van bewust zijn dat deze fietstocht weinig tot niets zal bijdrage aan de vrede. We doen het vooral uit solidariteit met de vrouwen in het Midden-Oosten. Bij geweldadige conflicten en oorlogen zijn vrouwen meestal de eerste slachtoffers: samenlevingen worden ontwricht door vrouwen te raken, te vernederen, te doden.
We willen onze kinderen ook de boodschap meegeven dat engagement nodig is in het leven. En dat dit perfect kan gecombineerd worden met moeder zijn. Een moeder kan niet alleen leven voor haar gezin. Een moeder is nog zoveel meer naast moeder-zijn: werk, vrije tijd, engagement… En het geheel zorgt voor een waardevolle en complete moeder.
We beseffen maar al te goed dat we enkel kunnen deelnemen dankzij de steun van onze partners. Zij blijven immers thuis en zorgen voor de kinderen ;) .Ze steunen ons in het lang en het breed.
Persoonlijke motieven spelen ook mee. Het is een unieke manier om deze landen en culturen te leren kennen. Contact met andere deelneemsters uit 35 verschillende landen zorgt voor een verrijkende en genuanceerde ervaring.Fietsen is een trage manier van reizen: het kan op je eigen tempo, je hebt de tijd om de dingen op te snuiven, te observeren, te communiceren, te verwerken …
Nog enkele redenen om ervoor te gaan … en enkele overpeinzingen…
In het boek van Luc Huyse ‘alles gaat voorbij, behalve het verleden’- ‘ een burgeroorlog, een brutale repressie, apartheid: dat sterft nooit helemaal. Hoe temmen mensen, van Argentinie tot Zimbabwe, van Spanje tot Zuid-Amerika, een verleden dat pijnlijk voortleeft in hun lijf?” Een boek dat leest als een trein en de lezer confronteert met vragen als: als wij ons gezicht afwenden van onrecht of conflicten, in hoeverre zijn we dan zelf mede-verantwoordelijk?
We willen ons gezicht niet afwenden. Met deze fietstocht willen de boodschap geven dat we niet vergeten. Dat er geen gewenning is. We willen er zijn, en op onze bescheiden manier, ons kiezelsteentje bijdragen aan solidariteit tussen vrouwen.
Deze tocht betekent voor ons geenszins een politiek statement, alhoewel… Dit is wel duidelijk: we vertegenwoordigen geen enkele politieke partij noch strekking, alhoewel we heel goed beseffen dat we op bepaalde ogenblikken, misschien zelfs tegen wil en dank, wel een stelling moeten innemen, als mens, als vrouw, … Het lijkt bijna onvermijdelijk, zeker in die regio. Het is onmogelijk om onverschillig te blijven. Dan blijf je lekker thuis, in je luie zetel. Zap zap, weg alle miserie. Fijn toch??
Niet alleen als vrouw, maar ook als moeder spelen vrouwen een belangrijke rol: hoe overleef je met je gezin een dergelijke situatie? Met welke booschap voed je je kinderen op? Welke waarden wil je ze meegeven voor het leven? We zijn zelf moeder en worden zelf ook geconfronteerd met deze niet-evidente vraag.
Een conflict, een oorlog is niet alleen iets van het verleden, maar zeker ook van de toekomst. Welke generaties zullen daar opgroeien? Als - als er ooit vrede komt, hoe zal die er dan uit zien?
Welke rol kunnen vrouwen spelen in het vredesproces? In het boek van Luc Huyse “Alles gaat voorbij behalve het verleden” staat het zo (pg 46): “Vrouwen … slaan gemakkelijker bruggen. Erkennen ook vlotter dat elke kant slachtoffers en daders telt. (…) De mannen liepen vaak uit pure frustratie de zaal uit. De vrouwen bleven praten. (…) Telkens wanneer de mannen elkaar beschuldigden van wandaden uit het verleden vertelden de vrouwen over hun kinderen, hun verdriet, hun hoop voor een beter leven. Dat ontgrendelde de discussies.”
Een ander interessant boek is “Hoe genees je een fanaticus” van Amos Oz.(ook een aanrader trouwens, verplichte lectuur voor iedereen die richting Oosten trekt) “Wie zijn de goeden? Dat is altijd de eerste en belangrijkste vraag van een welwillende Europeaan (…). Wie zijn in deze film de goeden en wie zijn de slechten. Bij Vietnam was dat gemakkelijk: het Vietnamese volk was het slachtoffer en de Amerikanen waren de boosdoeners. Hetzelfde geldt voor de apartheid: je kon gemakkelijk inzien dat apartheid een misdaad was en dat de strijd voor gelijke burgerrechten, voor vrijheid en gelijkheid en menselijke waardigheid een gerechtvaardigde strijd was”. Maar, zegt Amos Oz over de ingewikkelde puzzel van het Midden-Oosten en het Israëlisch-Arabische conflict waar de zaken minder duidelijk liggen: je weet niet wie de engelen en de duivels zijn.
Onlangs vroeg een nieuwsgierige journalist ons: staan ze in het Midden-Oosten eigenlijk wel te wachten op een bende van 300 vrouwen op de fiets? Wat hebben zij eraan? Wat betekent deze tocht voor de plaatselijke bevolking? Uit verhalen van vorige edities van Follow the women blijkt wel dat de media-interesse ter plaatse enorm is. Er staat, bij wijze van spreken, ieder moment een camera op je neus gericht. Langs de kant van de weg juichen de mensen je toe, zijn ontroerd, enthousiast, … Als je dit hoort, is het wel wat lastig in te schatten wat dit dan betekent voor hen. Als nuchtere Belg lijkt dit wel wat overdreven. Is het het gevoel van niet vergeten te zijn in een conflict van generaties lang? Is het de verbazing of verwondering dat vrouwen van over de hele wereld zich de moeite nemen om op de fiets aandacht te vragen voor vrede en solidariteit? Eerlijk gezegd: we hebben er het raden naar. Waarschijnlijk is een juist en genuaceerd antwoord maar mogelijk nà de tocht.
Driehonderd vrouwen, van België tot Zuid-Afrika, van Canada tot Irak en Palestina, zij aan zij. Twee weken zullen zij samen leven, elkaars verhaal delen, elkaars zo verscheiden werelden beter leren begrijpen.
De fiets geeft ons de kans om de landen op onze route op een aparte manier te ontdekken. Eveneens trekt dit ongewone zicht van een fietsende vrouwenkaravaan voor vrede de aandacht van lokale en internationale media.
Dat onze tocht niet meer dan een symbolische vuist is, weten we. Maar we zijn ervan overtuigd dat dit project de nodige aandacht verdient. Als eerste Belgische deelneemsters aan de intussen derde editie van Follow the Women willen wij ons verhaal niet alleen aan familie en vrienden doorgeven, maar ook aan een ruimer publiek.
Vandaar onze oproep aan de media en andere geïnteresseerden: breng dit project mee in de kijker, zodat de solidariteit van al deze vrouwen erkenning krijgt en de situatie in het Midden-Oosten zoveel mogelijk mensen blijft beroeren!
Voor meer info over dit project kan je terecht op de website www.followthewomen.com
een andere leuke blog kan je hier vinden : http://ftwcommunity.blogspot.com/
Waarom doen we dit eigenlijk?
Dat is niet de eerste keer dat we onszelf deze vraag stellen. Verschillende motivaties spelen een rol, maar zijn voor iedereen min of meer gelijk. Een eerste reden is onder andere dat we er ons wel degelijk van bewust zijn dat deze fietstocht weinig tot niets zal bijdrage aan de vrede. We doen het vooral uit solidariteit met de vrouwen in het Midden-Oosten. Bij geweldadige conflicten en oorlogen zijn vrouwen meestal de eerste slachtoffers: samenlevingen worden ontwricht door vrouwen te raken, te vernederen, te doden.
We willen onze kinderen ook de boodschap meegeven dat engagement nodig is in het leven. En dat dit perfect kan gecombineerd worden met moeder zijn. Een moeder kan niet alleen leven voor haar gezin. Een moeder is nog zoveel meer naast moeder-zijn: werk, vrije tijd, engagement… En het geheel zorgt voor een waardevolle en complete moeder.
We beseffen maar al te goed dat we enkel kunnen deelnemen dankzij de steun van onze partners. Zij blijven immers thuis en zorgen voor de kinderen ;) .Ze steunen ons in het lang en het breed.
Persoonlijke motieven spelen ook mee. Het is een unieke manier om deze landen en culturen te leren kennen. Contact met andere deelneemsters uit 35 verschillende landen zorgt voor een verrijkende en genuanceerde ervaring.Fietsen is een trage manier van reizen: het kan op je eigen tempo, je hebt de tijd om de dingen op te snuiven, te observeren, te communiceren, te verwerken …
Nog enkele redenen om ervoor te gaan … en enkele overpeinzingen…
In het boek van Luc Huyse ‘alles gaat voorbij, behalve het verleden’- ‘ een burgeroorlog, een brutale repressie, apartheid: dat sterft nooit helemaal. Hoe temmen mensen, van Argentinie tot Zimbabwe, van Spanje tot Zuid-Amerika, een verleden dat pijnlijk voortleeft in hun lijf?” Een boek dat leest als een trein en de lezer confronteert met vragen als: als wij ons gezicht afwenden van onrecht of conflicten, in hoeverre zijn we dan zelf mede-verantwoordelijk?
We willen ons gezicht niet afwenden. Met deze fietstocht willen de boodschap geven dat we niet vergeten. Dat er geen gewenning is. We willen er zijn, en op onze bescheiden manier, ons kiezelsteentje bijdragen aan solidariteit tussen vrouwen.
Deze tocht betekent voor ons geenszins een politiek statement, alhoewel… Dit is wel duidelijk: we vertegenwoordigen geen enkele politieke partij noch strekking, alhoewel we heel goed beseffen dat we op bepaalde ogenblikken, misschien zelfs tegen wil en dank, wel een stelling moeten innemen, als mens, als vrouw, … Het lijkt bijna onvermijdelijk, zeker in die regio. Het is onmogelijk om onverschillig te blijven. Dan blijf je lekker thuis, in je luie zetel. Zap zap, weg alle miserie. Fijn toch??
Niet alleen als vrouw, maar ook als moeder spelen vrouwen een belangrijke rol: hoe overleef je met je gezin een dergelijke situatie? Met welke booschap voed je je kinderen op? Welke waarden wil je ze meegeven voor het leven? We zijn zelf moeder en worden zelf ook geconfronteerd met deze niet-evidente vraag.
Een conflict, een oorlog is niet alleen iets van het verleden, maar zeker ook van de toekomst. Welke generaties zullen daar opgroeien? Als - als er ooit vrede komt, hoe zal die er dan uit zien?
Welke rol kunnen vrouwen spelen in het vredesproces? In het boek van Luc Huyse “Alles gaat voorbij behalve het verleden” staat het zo (pg 46): “Vrouwen … slaan gemakkelijker bruggen. Erkennen ook vlotter dat elke kant slachtoffers en daders telt. (…) De mannen liepen vaak uit pure frustratie de zaal uit. De vrouwen bleven praten. (…) Telkens wanneer de mannen elkaar beschuldigden van wandaden uit het verleden vertelden de vrouwen over hun kinderen, hun verdriet, hun hoop voor een beter leven. Dat ontgrendelde de discussies.”
Een ander interessant boek is “Hoe genees je een fanaticus” van Amos Oz.(ook een aanrader trouwens, verplichte lectuur voor iedereen die richting Oosten trekt) “Wie zijn de goeden? Dat is altijd de eerste en belangrijkste vraag van een welwillende Europeaan (…). Wie zijn in deze film de goeden en wie zijn de slechten. Bij Vietnam was dat gemakkelijk: het Vietnamese volk was het slachtoffer en de Amerikanen waren de boosdoeners. Hetzelfde geldt voor de apartheid: je kon gemakkelijk inzien dat apartheid een misdaad was en dat de strijd voor gelijke burgerrechten, voor vrijheid en gelijkheid en menselijke waardigheid een gerechtvaardigde strijd was”. Maar, zegt Amos Oz over de ingewikkelde puzzel van het Midden-Oosten en het Israëlisch-Arabische conflict waar de zaken minder duidelijk liggen: je weet niet wie de engelen en de duivels zijn.
Onlangs vroeg een nieuwsgierige journalist ons: staan ze in het Midden-Oosten eigenlijk wel te wachten op een bende van 300 vrouwen op de fiets? Wat hebben zij eraan? Wat betekent deze tocht voor de plaatselijke bevolking? Uit verhalen van vorige edities van Follow the women blijkt wel dat de media-interesse ter plaatse enorm is. Er staat, bij wijze van spreken, ieder moment een camera op je neus gericht. Langs de kant van de weg juichen de mensen je toe, zijn ontroerd, enthousiast, … Als je dit hoort, is het wel wat lastig in te schatten wat dit dan betekent voor hen. Als nuchtere Belg lijkt dit wel wat overdreven. Is het het gevoel van niet vergeten te zijn in een conflict van generaties lang? Is het de verbazing of verwondering dat vrouwen van over de hele wereld zich de moeite nemen om op de fiets aandacht te vragen voor vrede en solidariteit? Eerlijk gezegd: we hebben er het raden naar. Waarschijnlijk is een juist en genuaceerd antwoord maar mogelijk nà de tocht.
